Op deze pagina kunnen jullie lezen wat ik allemaal doe. Foto's vind je op facebook of instagram.
4 september 2020 - Oei!
Ik wist dat ik hier al een hele tijd niets meer geschreven had, maar niet dat het zo lang geleden was! Het kwam er niet meer van... En inmiddels heb ik besloten om ermee te stoppen.
Wil je iets vragen? Stuur mij dan een mail:
24 juni 2019 - Carino is rood
Ik ben al een tijdje bezig met de volgende Zonnehoeve. Dat boek gaat over Carino, een minpaardje. Eerst had ik bedacht dat Carino een rode vos zou zijn met een klein stipje op zijn voorhoofd, maar daarna begon ik na te denken.
Ik probeer allee pony's van De Zonnehoeve er anders uit te laten zien en een rode vos kon ik ook nog voor andere rassen gebruiken. Bij de minipaardjes komen heel veel bijzondere kleuren voor, dus daar moest ik gebruik van maken. Vond ik.
Dus bedacht ik dat Carino zwart zou worden met een brede bles en twee blauwe ogen. Wow hoor ik je al roepen. Ja, dat vind ik ook!
Maar Carino is Carino niet meer. Misschien wordt hij toch weer een vos. Of beter gezegd: hij wordt weer wie hij altijd is geweest.
Maar ik denk er nog even over... Zo'n zwarte met een brede bles en blauwe ogen is natuurlijk ook heel bijzonder!
Misschien is het een andere pony die er zo uitziet. Dan kan het verhaal hetzelfde blijven en wordt Carino de hoofdpersoon in een ander boek. Goed idee!
20 juni 2019 - En nog meer Emma...
Bij het lezen van alle delen van Droompaarden vallen hele grappig dingen op. Espresso is bijvoorbeeld in de eerste twee delen een halfbloed arabier, maar daarna wordt hij opeens een driekwart arabier. Ik vind het erg komisch dat niemand dat in de gaten had!
Maar ja, nu moet ik beslissen wat hij is! Ik denk dat ik er een driekwart arabier van maak, dat past het beste bij zijn uiterlijk en karakter.
Ook erg grappig is dat Emma haar rode kater Ted in de eerste drie delen Teddybeer noemt en daarna niet meer. En dat terwijl het zo leuk is! Dus dat gaat ze in deel 10 weer doen.
Ook kwam ik er achter dat de achternaam van Nora (de instructrice) Thijsen is. Goed dat ik het hier zie, want anders zou ik me suf moeten zoeken.
Alles wat me opvalt, schrijf ik op, zodat ik het later niet meer terug hoef te zoeken.
En dan hebben we nog Teuntje, Emma's BFF. Ze is twee keer mee geweest op beeldjesavontuur met Emma, maar vond het beide keren doodeng. Ik denk erover om Teuntje iets leuks te geven.
Ze is dol op honden, dus misschien krijgt ze in het laatste deel wel een hond. Een blonde labradorpup. Dat zou leuk zijn, toch?
18 juni 2019 - Alle Droompaarden verzamelen!
Omdat ik binnenkort toch echt het laatste deel over Emma ga schrijven, ben ik alle voorgaande delen aan het lezen. Dat is veel leuker dan ik gedacht had!
Waarom weet ik niet, maar ik heb altijd van Droompaarden het idee gehad dat ze minder leuk waren dan andere boeken van mij. Nu ik ze allemaal achter elkaar doorlees, heb ik geen idee hoe ik daar bij kom!
Ze zijn spannend en grappig en ik leef helemaal mee met Emma. Emma, die zoveel op mij lijkt. Ach, wat had ik graag haar avonturen meegemaakt!
Maar nu maak ik ze alsnog mee, want het schrijven (en nu het lezen ervan) voelt heel erg echt. Ik geloof niet dat mjn hersenen het verschil weten.
Met Emma herschrijf ik mijn jeugd.
10 juni 2019 - Emma!
Inmiddels ben ik echt aan het laatste deel van Droompaarden begonnen. Ik heb personages bedacht en een verhaallijn en ik heb al mijn oude aantekeningen bekeken.
Het was grappig om de mails te zien die ik ik erover schreef en de reactie van mijn redacteuren bij Kluitman. Ik had toen niet gedacht dat ik tien delen zou schrijven! Het was de bedoeling om te stoppen bij zeven.
Het is mooi om te zien hoe het leven van Emma is veranderd. Ze kan veel beter paardrijden, ze mag vaker naar de manege en ze kan zelfs op haar droompony Espresso rijden. Sterker nog: zij is de enige (van haar leeftijd) die op hem kan rijden!
En nu, in dit laatste deel, moet Espresso worden verkocht. Hij heeft een meisje eraf gegooid en Nora denkt niet dat Espresso nog een goede manegepony wordt.
Ach, die arme Emma... Natuurlijk wil zij Espresso kopen! Maar of dat lukt?
Het einde van het laatste deel is trouwens nog steeds zoals ik het ruim tien jaar geleden bedacht. Dat vind ik best bijzonder!
27 mei 2019 - Arme Angela...
Ik zat net hardop een hoofdpersoon te troosten.
'Rustig maar Angela,' zei ik. 'Maak je geen zorgen, alles komt goed.'
Ik weet niet of dat een goed of een slecht teken is. Wat betreft mijn geestelijke gezondheid bedoel ik.
Maar het valt ook absoluut niet mee als je in een pony met krullen verandert, niemand je snapt en je dan 's nachts langs de Rijn moet lopen om weer thuis te komen.
Dan kun je best wat troost gebruiken, ook al besta je niet echt.
20 mei 2019 - Met minipaardjes in het verzorgingshuis
Gisteren was ik met twee pony's van Stichting Therapiepaardje naar een verzorgingstehuis. In een verzorgingstehuis wonen mensen die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Vaak is dat omdat ze dement zijn of omdat ze bijvoorbeeld een hersenbloeding hebben gehad.
Het was heel bijzonder om te zien hoe geduldig en lief de paardjes waren met de bewoners. Marshmellow en Woezel bleven rustig stilstaan om zich te laten aaien.
En het was ook fijn om te zien dat de begeleiders zo goed naar de paardjes luisterden. Als de paardjes aangaven dat ze er genoeg van hadden, stopten ze en was het bezoek afgelopen.
Marshmellow en Woezel zijn speciaal uitgezocht hiervoor omdat ze graag bij mensen zijn en omdat ze niet gauw bang zijn. Ook zijn ze speciaal voor dit werk getraind.
Ze kunnen traplopen, plassen op commando, gaan in de lift en nog veel meer! Foto's staan op Instagram.
19 mei 2019 - Bonny
Vorige week was ik op bezoek bij iemand met minipony's. Alweer zeg je misschien. Ja, dat klopt! Ik vind ze namelijk verschrikkelijk leuk. En... ik ga een Zonnehoeve schrijven over een minipony!
Ik was al eerder gaan kijken, maar nu wilde ik graag met een minipony wandelen, om te weten hoe dat was.
Dus gingen we op pad met twee kinderen, twee volwassenen en vier pony's. Om de beurt heb ik met een van de pony's gewandeld. Ik ben begonnen en geëindigd met Bonny, een merrie van 85cm hoog. Ze ziet eruit als een kleine volbloed en heeft prachtige oortjes.
Het was een raar effect, zo'n ukje naast me. Dat gaf echt een heel ander gevoel dan Flikka! Ik kon onder het lopen mijn hand op haar rug leggen, dan was echt heel grappig. Ik denk dat ze bijna net zo snel liep als Flikka.
Wat wel echt anders was, was het borstelen en hoeven uitkrabben. Dat was heel slecht voor mijn rug en mijn bekken! Veel te laag... Dus mijn dromen over een klein vriendje of vriendinnetje voor Flikka heb ik snel weer weggedaan.
13 mei 2019 - Hoe gaat dat eigenlijk?
Ik krijg regelmatig mails van kinderen. Dat is altijd leuk! Afgelopen week vroeg een meisje mij hoe dat nou eigenlijk in zijn werk gaat, een boek schrijven.
Dit is wat ik schreef:
Hoe begin je... Poeh, dat is eigenlijk elke keer anders. Soms krijg ik een idee, zomaar terwijl ik fiets of onder de douche sta. Een andere keer is er een onderwerp waar ik iets over wil schrijven, bijvoorbeeld over iemand waar je van houdt die doodgaat.
Als je een idee hebt, ben je nog maar net begonnen! Want dan moet ik het gaan uitwerken. Personages verzinnen. De omgeving waarin ze leven. Vrienden, familie. Zo komt het boek langzaam tot leven.
Altijd loop ik tijdens het schrijven tegen moeilijkheden aan. Het verhaal wat ik heb bedacht klopt niet. De personages passen niet bij elkaar. Dan ga ik net zolang door totdat het wel klopt. Soms lukt dat niet en dan blijft een boek ongeschreven in mijn computer zitten. Ik hoop dan dat het me lukt om het probleem nog een keer op te lossen zodat ik het wel kan schrijven. Soms gebeurt dat niet en heb ik veel tijd besteed aan iets wat nooit vorm zal krijgen. Dat is balen.
Het proces van verhaal naar uitgever gaat zo: een redacteur leest mijn verhaal en geeft er commentaar op. Soms moet ik een boek helemaal herschrijven (Ai!) maar meestal gaat het om een paar hoofdstukken. Als het verhaal klaar is, kijkt er een corrector naar, dat is iemand die heel goed Nederlands kan. Hij/zij haalt er taal- en spelfouten uit.
Ondertussen zijn we op zoek naar iemand om het boek te illustreren. De uitgever is dan bezig met uitrekenen hoe dik het wordt, welk papier we gaan gebruiken en hoeveel dat allemaal kost.
Een illustrator begint met de voorkant. Als die goed is, gaat hij/zij schetsen maken voor de binnenkant. Die schetsen worden door mij en de redacteur bekeken. We geven er commentaar op en daar gaat de illustrator dan weer mee verder. Als de tekeningen klaar zijn, wordt het bij elkaar gezet. Dan kijken we nog eens of alles klopt en past. En alles goed is... gaat het naar de drukker!
Na een tijdje komt er dan een enorme container met wel 5000 boeken aan. Die container gaat naar het Centraal Boekhuis, en die zorgt ervoor dat de boeken in de boekhandel terecht komen. En dan... koop jij het hopelijk!
9 mei 2019 - Muis in het ziekenhuis
Muis is de beste vriendin van mijn merrie Flikka. Muis is net zoals Flikka een ijslander. Ze is grijszwart, daarom heet ze Muis. Nou ja, officieel heet ze geen Muis maar heeft ze een heel moeilijke ijslandse naam die bijna niemand uit kan spreken.
Muis had een ontstoken oog en bleek een ernstige oogbeschadiging te hebben. We hebben bijna een week zalf en druppels toegediend, maar dat hielp niet voldoende. Dus moest Muis naar het ziekenhuis...
De oogebeschadiging bleek zo erg dat ze geopereerd moest worden.
Gelukkig konden ze het oog redden! Nu zijn we bijna weer een week later. Muis voelt zich niet gelukkig in het paardenziekenhuis, maar ze herstelt goed.
En als alles meezit, mag ze vandaag naar huis!
Dat zou heel fijn zijn, want iedereen mist haar. De paarden en de mensen. Welkom thuis Muis!
1 mei 2019 - Arme Angela...
De afgelopen weken ben ik weer bezig geweest met het tweede deel van 'Help, ik ben een pony!' Dit boek komt uit in september. Het wordt echt super leuk!
Een paar dagen had ik opeens een geweldig idee voor een deel 3. Ik kan nog niet verklappen waar dat over gaat, maar ik denk dat het te maken heeft met Angela, de leuke politie-agente waar commissaris Boris verliefd op wordt.
Net zat ik alweer hardop te lachen toen ik mijn idee uitwerkte. Ik heb er zin in!
27 april 2019 - Flikka houdt van/haat longeren
Afgelopen weekend heb ik Flikka weer eens gelongeerd. De laatste keer was ongeveer een jaar geleden, dus ik had er weer zin in!
Ze deed het geweldig. Liep braaf mee naar de longeercirkel, liep enthousiast rond, stopte op commando en ging sneller en langzamer als ik dat wilde. Helemaal top dus!
Na drie dagen dacht ik dan ook: dat doen we nog een keer! (Ik wist wel dat dat een slecht idee was, maar om een of andere reden was ik heel optimistisch.)
Het ging van geen kanten. Ze wilde niet de longeercirkel in, wilde niet stappen, niet draven, schudde met haar hoofd, keek boos naar mij... Ze wilde kortom helemaal niks.
Na twee rondjes ben ik ermee op gehouden. Zo gaat het namelijk altijd. Flikka houdt niet van longeren. De eerste keer gaat het goed, en daarna is het weer mis. En ik trap er elke keer weer in. Zucht...
Daarna zijn we gezellig samen gaan wandelen. En dat vonden we allebei wel leuk.
20 april 2019 - Waar zijn de roeken?
Een paar dagen geleden heb ik de eerste versie van mijn AVI boekje af gemaakt. Ik ben heel benieuwd wat ze er bij Kluitman van vinden... Ik hoop natuurlijk dat ik snel iets hoor, maar ze hebben het altijd erg druk, dus dat kan best nog een tijdje duren.
Gisteren ben ik weer naar de bomen gaan kijken waar ze in zaten. ZATEN ja, want er was geen roek meer te zien. En ik zag ook geen nesten meer.
Wat is er gebeurd? Heeft iemand ze weg gejaagd?!
Het was me al eerder opgevallen dat het zo stil was in de buurt. Ook in de boom bij de voorkant van ons huis zie en hoor ik ze niet meer. Raar hoor...
PS: na een paar dagen hoorde ik ze weer. Maar het zijn er echt minder dan eerst!
18 april 2019 - Een cadeau van Flikka
Vandaag vroegen mijn twee weidegenoten of we samen zouden gaan wandelen. Dat leek me leuk voor Flikka (en voor mezelf) dus ik zei ja.
Flikka was al gauw opgefokt, zoals ze dat kan zijn. Wegschieten, met vier benen de lucht in springen, hoofd zwaaien, stilstaan of juist veel te hard lopen, boos... Het waaide nogal hard die dag, dus ik dacht dat het met de wind te maken had.
Na een kwartiertje was ik al bekaf. Ik zei tegen de anderen dat ik alleen verder zou lopen, dat het zo niet ging. Ik draaide me om en ging een ander pad in.
Opeens werd Flikka rustig. Ze dramde niet meer, schudde niet meer met haar hoofd en maakte weer contact. Opeens realiseerde ik me dat het helemaal niet aan de wind lag. Ze had het niet fijn gevonden met de anderen samen... Ze wilde liever alleen met mij zijn!
Dat was heel bijzonder... De rest van de wandeling hebben we het heel gezellig gehad samen. Het is een bijzondere dame, mijn pony.
15 april 2019 - Equiday!
Gisteren was ik weer op Equiday, het leukste paardenevenement in Nederland! Zoals gewoonlijk heb ik geen tijd om shows te bekijken of uitgebreid bij kraampjes rond te neuzen, maar ik heb wel weer heel veel leuke kinderen en ouders ontmoet.
Bedankt allemaal! En voor wie Equiday niet kent: volgend jaar in april is het weer, ook weer in Ermelo. Wie weet tot dan!
1 april 2019 - Een doos vol Sunna's!
Vanochtend vroeg werd er al aangebeld. Er stond een aardige mneer van DHL, om mij een doos vol nieuwe boeken te geven. En niet zomaar boeken: mijn eigen boeken!
Tien exemplaren van 'Het eigenwijze veulen' om precies te zijn. Dit is het nieuwste boek van manege De Zonnehoeve.
Het gaat over Sunna, het leukste veulen dat ik ken. Ze is niet alleen eigenwijs maar ook heel zelfstandig. En ze stelt belangrijke vragen over paard zijn, zoals: waarom ben ik van iemand? Waarom willen mensen op ons rijden, ze kunnen toch zelf lopen?
De antwoorden op deze vragen lees je in het boek...
28 maart 2019 - Pestkop Flikka
Flikka vindt het erg leuk om de andere merries te pesten/plagen. Afgelopen week ging mijn vriendin Yvonne met haar twee merries naar de uitgang. Flikka liep er achteraan, wat Sólrun en Muis al heel eng vonden, want ze zijn heel bang voor haar.
Precies op het moment toen Yvonne het hek open deed, beet Flikka Sólrun in haar bil. Sólrun en Muis rukten zich los en gingen er vandoor, de tuin in.
Ik zou echt zweren dat Flikka stond te lachen!
19 maart 2019 - Dottie is bijna af!
Op het moment ben ik druk bezig met het schrijven van een nieuw deel over manege De Zonnehoeve. Het gaat over Dottie, een hele lieve -en lompe- tinker.
Het wordt weer een mooi deel! Ik vind het leuk om te schrijven over moeilijke onderwerpen. In dit boek is dat de vraag wat je moet doen als je een paard ehbt dat je niet meer kunt berijden. dump je het ergens? Zoek je een goede plek? Maar... is er eigenlijk wel een goede plek te vinden voor een pony die vanalles mankeert?
Zoals Dottie zegt:
Zie je wel dat Carolien haar niet wilde houden! Mensen hielden niet van je als je wat mankeerde. Zolang ze je konden gebruiken was het oké, maar als dat niet meer kon werd je afgedankt. Zo was het nou eenmaal.
Het boek komt volgend voorjaar uit. Nog even geduld dus!
15 februari 2019 - Arme Emma!
De laatste weken ben ik veel bezig geweest met het laatste deel van Droompaarden. Ja, je leest het goed: het laatste deel! Dit zal uitkomen in 2020, dus volgend jaar.
Er zijn vast veel kinderen die het heel jammer vinden dat de serie stopt, maar ik denk dat dat het beste is. Ik vond het steeds moeilijker om nieuwe dingen te verzinnen waardoor de serie spannend bleef. De grapjes rondom de beeldjes waren op en ze had bijna alles gedaan wat ik in gedachten had... Dressuur, een veulen geboren zien worden, een trektocht maken, stand in zijn in een film... En alle plekken waar ze geweest is! Engeland, Amerika, IJsland...
Dus ben ik nu het laastste deel aan het verzinnen. Heel veel dingen heb ik al bedacht toen ik met de serie begon, zoals de allerlaatste regels... Grappig hè? Ik had eigenlijk verwacht dat ik na zoveel jaar (bijna tien!) misschien een ander einde zou willen verzinnen, maar dat is niet zo.
Ook deel 10 wordt weer spannend! Emma doet mee aan een rit van 40 kilometer met een paard dat sprekend lijkt op haar lievelingspony Espresso. Tijdens die rit gaat er -natuurlijk- van alles fout. En dat moet ook wel, want anders vinden jullie er niks aan!
'We doen onze hoofdpersonen wel wat aan,' verzuchtte een vriendin ooit die ook schrijfster is. Daar heeft ze helemaal gelijk in :)
8 februari 2019 - Kluitmans Verhalenboek over paarden
Een tijdje geleden kwamen ze bij Kluitman met een leuk idee: ze wilden een boek uit gaan geven met daarin tien paardenverhalen. Ze wilden graag dat ik er twee zou schrijven. Een verhaal over Emma (Droompaarden) en een gek verhaal, zoals 'Help, ik ben een pony!'
Dat vond ik meteen heel erg leuk! In mijn computer staat een lijstje met ideeën voor leuke boeken. Een daarvan gaat over een pony die kan praten. Hij is helemaal niet aardig en commandeert zijn meisje de hele tijd. Die vindt dat natuurlijk helemaal niet leuk en verzint een heel slim plan om van hem af te komen...
Het tweede verhaal gaat over Emma. Ze komt in Ierland terecht en moet mee gaan doen aan een cross. Dat betekent dat ze met een wildvreemde pony over reusachtige hindernissen moet springen in het bos. Emma schrikt zich rot!
De andere verhalen worden geschreven door onder andere Christine Linneweever, Nicolle Christiaanse, Annemarie Dragt en Suzanne Buis. Het boek komt uit in juni. Lekker voor de zomervakantie!
1 februari 2019 - Visje het visje
De afgelopen maanden heb ik een AVI E3 boekje geschreven. Een AVI E3 boekje bevat hoogstens 1850 woorden en daarom denk je misschien dat het niet veel werk is. Maar het tegendeel is waar!
Het is best lastig om een heel verhaal in 1850 woorden te stoppen. Het moet grappig zijn, spannend en leuk om te lezen.
Als je verhaal af is, wordt het gecontroleerd of het niet te moeilijk is. Dat wil zeggen: te moeilijke woorden, te lange zinnen etc.
En als dat eenmaal klopt, wordt de tekst 'gezet': dat wil zeggen dat je ziet welke woorden opw elke bladzijde komen te staan. Dat is vooral belangrijk voor de illustrator, zodat zij weet waar ze welke tekeningen moet maken.
Bij het zetten kan het gebeuren dat er teveel regels op een bladzijde staan. En dat betekent dat de tekst ingekort moet worden. Dat is best lastig! Want bij een boekje van 1850 woorden staat er geen woord teveel.
Na een ochtend puzzelen is het me gelukt. En als het goed is, merk je er niks van...
30 januari 2019 - Flikka helpt met uitmesten
Gisteren was ik de grote inloopstal aan het uitmesten. Flikka keek een tijdje hoe ik dat deed en stond toen stil om te gaan poepen. Ik liep er snel naartoe en zette de mestbak onder haar staart.
Ze poepte keurig in het mestbakje. Daarna keek ze me aan met zo'n blik van : goed hè? En krijg ik nu ook wat? Natuurlijk kreeg ze wat!
Jammer genoeg lag mijn mobiel net op dat moment in de auto. Ik had er graag een foto van gemaakt!
29 januari 2019 - Flikka
Met mijn ijslander Flikka gaat het heel goed! Ze houdt van de sneeuw en kou doet haar niks. We gaan bijna elke dag samen wandelen in het bos of door het dorp. Onder het wandelen denk ik wel vaker na over mijn boeken.
Flikka is op zoek naar eikels, blaadjes, takken, rare geurtjes, etensresten en mesthopen van andere paarden. Soms, als ze geluk heeft, vindt ze het klokhuis van een appel of een stukje wortel.
25 januari 2019 - Post!
Een van de leukste dingen van schrijver zijn is dat je post krijgt van fans. Meestal zijn het mails, maar soms krijg ik een echte brief. Vorige week nog, van de dochter van een collega van mijn man. Ze schreef dat ze mijn boeken heel erg leuk vindt en dat ze wil blijven lezen, ook al gaat ze binnenkort naar de middelbare school.
Ze schreef ook nog iets anders, namelijk: 'later wil ik hartchirurg worden met als bijbaantje of hobby schrijfster.' Dat is mooi! Hartchirurg is een belangrijk vak.
Soms kijk ik op internet wat mensen over mijn boeken schrijven. In een boekbespreking over een van mijn boeken antwoordde een meisje op de vraag: Wat vond je niet leuk aan dit boek? Dat het uit is!
Kijk, daar word je nou blij van als schrijfster!